چون باد می روی و…
به خاکم فکنده ای…!

آری برو…
که خانه ز بنیاد کنده ای…

حس و هنر به هیچ
ز عشق بهشتی ام…!

شرمی نیامدت که
ز چشمم فکنده ا ی؟

هوشنگ ابتهاج